ضرب المثل های کرمانجی

از کتاب پند کرمانجی / آقای احمد عضدی
ژَ اَسبِِ خَلکِ گَرِ زو داکَوي
از اسب ديگران بايد زود پياده شد .

ژَ اِش طِم ، اَو دَوِ نُوَ ناوَ
من از آسياب مي آيم ، او مي گويد نوبت نيست .

ژِن که بَلانَه ، تو مال بِ بَلا نَوَ
زن که بلاست اما هيچ خانه اي بي بلا باشد .

کر ، مَگر ژَ زِرُّوَ گَرِ وَ زِکِ خَه دا لِه خي
چاقو مگر از طلا بود بايد به شکم خود بزني .

بِطِرس ژَ آرِ بِ تُتُون
از آتش بي دود بترس .

بَق وَآوِِّ چاق ناوَ
قورباغه با آب چاق نمي شود .

با خَدِ خِزان بِدَ گُرِّ وَ
بگذار خداوند فرزند بدهد کچل باشد .

با دار هَوَ بَلک و باش بِرِژَ
بگذار درخت باشد برگ و سر شاخه اش بريزد .

تا نان جِه نَه خوي ، قَدرِ نان گَنِم نِزاني
تا نان جو نخوري ارزش نان گندم را نمي داني .

پيواز آوِّرويِ مالانَه ، يه خانيان دالانَه
پياز آبروي خانه هاست ، مال خانه هم ايوان اوست .

دَوَّ گِرَ ، بار ِوي ژِ گِرَ
شتر بزرگ است بارش هم بيشتر است .

دينُ بِرَو که جايل هات
ديوانه فرار کن که جوان آمد .